Fatoş Ipek-Demir: De Turkse Hugo Borst
Toen Fatoş Ipek-Demir hoorde dat ze genomineerd was voor de Gouden Bezem Award was ze nieuwsgierig en ook kritisch: zo’n nominatie moet goed voelen en je moet er ook iets aan hebben. Het gedachtengoed van de Nieuwe Bezems spreekt haar wel aan: ze vindt zichzelf best ondeugend. Jarenlang was ze betrokken bij alles in onze samenleving dat migrantenouderen uitsluit. Maar die verandering gaat tergend langzaam en daar wordt ze ongeduldig van. Reden om in 2019 de stichting Oudere Migranten Aan Zet (OMAZ) op te richten
Fatoş wordt soms de Turkse Hugo Borst genoemd. Ze heeft 5000 volgers op social media. Op LinkedIn stelt ze vragen en reageert ze op berichten. Ze heeft er een dagtaak aan om te reageren op alles wat migrantenouderen uitsluit en datgene wat onkunde of gemakzucht van beleid, organisaties en professionals zichtbaar maakt. Waarom? Omdat ze wil voorkómen dat haar kinderen en mantelzorgers van migrantenouderen meemaken, wat zij als mantelzorger van haar vader ervaren heeft.
Moe en missie met vader
In de week van 22 september laat Omroep Max vier portretten zien uit het boek “Gezichten van dementie”. Fatoş en haar vader zijn er 1 van. Toen Fatoş’ vader in diverse verzorgingshuizen belandde, merkte ze eens te meer hoe weinig cultuursensitief de zorg is. In beleid wordt gepraat over migrantenouderen in plaats van met. “Elf jaar lang was mijn vader een groot deel van mijn dagindeling. Ik zat in commissies (ZonMw), deed mee aan projecten: denken jullie ook aan migrantenouderen? Nu zijn inclusie en migranten een hot topic, maar mijn vader en ik hebben er niks van gemerkt.
Na mijn vaders overlijden op 21/9 (Wereld Alzheimerdag) was ik zó moe van alles. Meedoen aan onderzoeken hoe je migranten mantelzorgers kunt bereiken? Dat ga ik niet meer doen. Dan ga je onderzoeken wat we allang weten. Het Ministerie van VWS stak geld in 50 pilotprojecten ‘Langer thuis wonen’. Als ik vraag hoeveel van die projecten migrantenouderen bereiken is het antwoord ‘geen een’. De gemeente Den Haag is ‘age friendly’, maar daar is het altijd dezelfde geprivilegieerde groep die om tafel zit.“
Op eigen manier en op eigen voorwaarden
Haar ongeduld over tergend langzame veranderingen en voetbalvelden vol papier waren reden om in 2019 OMAZ op te richten. Met de migrantenouderen zelf aan zet. “Voor mij is de stichting een voertuig om zelfstandig en onafhankelijk te werk te gaan. Nu op mijn eigen manier, op eigen voorwaarden en zonder compromissen te sluiten. Ik laat mijn kennis niet meer highjacken en ben geen excuustruus. Door middel van een nieuw project wil ik in acht steden voorlichting geven aan Turkse mantelzorgers en ouderen. In iedere stad ga ik contact zoeken met lokale welzijnsorganisaties. Eigenlijk ga ik het werk doen wat gesubsidieerde organisaties niet kunnen (of willen?) doen.”