Blinde Vlek

Door Riemie van Dijk

Vorig jaar sprak ik voor een huis-aan-huis maandblad waar ik voor schrijf met David. Hij heeft een aangeboren oogaandoening, waardoor zijn blikveld steeds kleiner wordt en een kokervisus ontstaat. Luisterend naar zijn verhaal werd ik me bewust van ‘de blinde vlek’ van ziende mensen.

 “Je kunt toch zelf wel licht huishoudelijk werk doen?”, werd gevraagd tijdens een als kruisverhoor voelend keukentafelgesprek vanwege zijn aanvraag voor huishoudelijke hulp. “Ja, dat kan ik wel, maar ik kan niet zien of het dan ook schoon wordt”, was zijn antwoord.  Een verzoek om een bijdrage voor een Sanybroyeur toiletvoorziening op de bovenverdieping werd afgedaan met de opmerking, dat hij ’s nachts maar in een fles moest plassen. De stad in gaan voor boodschappen of muziekles vraagt moed.  Automobilisten rijden David af en toe bijna van de sokken. ‘Shared space’ , bedoeld om verkeersveiligheid te vergroten is voor David een hel: hij ziet verschillen in kleuren niet.  De aan- of afwezigheid van ‘gidslijnen’ op straat, betekent het verschil tussen leven en dood. Een voorbijganger heeft David al eens van het spoor getrokken, toen de trein eraan kwam.  

Slechts een aantal voorbeelden van hindernissen die David in zijn dagelijkse leven tegenkomt. Nu is David een man die aan de bel trekt bij politiek en instanties, maar de ervaringen van veel andere mensen met een beperking krijgen geen plek in beleid of praktijk. 

Oktober dit jaar organiseert een werkgroep van de adviesraad in de gemeente waar ik woon de week van de toegankelijkheid. Ze hebben mij gevraagd om ervaringsverhalen op te halen van mensen met een beperking. Die verhalen willen ze presenteren aan de gemeente.

Als ik met mijn passie voor het verzamelen en vertellen van verhalen mijn steentje kan bijdragen aan zeggenschap van mensen met een beperking in beleid en praktijk doe ik dat graag.

Maak werk van het VN verdrag van gehandicapten en ‘de inclusieve samenleving!